Er roert zich

Uit 'Het absurdistische universum'

een enkeling aan de oeverwal
in slijk en slik diep verzonken
een weg vervolgt van tij naar tij
tot de schemer dit doet verkeren

in voegen bij het laatavondfeest
voor wind en wolken hoog en neer
zijn plaats te slapen in de rijen krijgt
en de nacht zwart de sterren stijgt

toch als later uit licht en wereld
een grote rode ochtend rijst
weet die eenling weer zijn uur te slaan
om stil op wieken weg zijn gang te gaan.

Guido van Geel