ijspijn

Mensen weten het niet,
Dat ze met enkel woorden,
Of enkel met blikken,
Iemands hart kunnen koelen

Als een ijskoude wind,
Die razend door je stroomt,
Overal waar waar hij komt,
Een spoor van ijspegeltjes

Het enige warme wat het maakt,
Zijn de tranen die erna komen,
Zachtjes lopen ze via je wang, in je hals
En verdwijnen ze met een vlek in het kussen,

Misschien kan alleen een kind,
Van dit alledaagse een drama maken,
Maar iedereen op aard,
Voelt toch vaak deze pijn?

Waarom zijn we wie we zijn,
En waarom voelt men zich zo sterk,
Terwijl we vanbinnen allemaal,
Zo zwak zijn als een eierschaal