Sneeuw

Steeds meer vlokjes vallen naar beneden,
ze bedekken de straten, de huizen, de steden.
Steeds lastiger wordt het om onderscheid te kunnen maken,
en niet van de paden af te geraken.

Vaag herken je het bankje op het plein,
en denkt terug aan hoe die ooit schitterde in de zonneschijn.
Ook de bomen hebben al hun blad verloren,
onzichtbaar is nu tot welke soort ze behoren.

En plots is echt alles wit bedekt,
zie je niet meer tot waar de horizon zich strekt.
Alle lijnen zijn vervaagd, contrasten verdwenen,
alles zo bekend, behoort nu tot het verleden.

Zo ging het ook met jouw brein,
onderscheid maken bleek steeds lastiger te zijn.
Familiebanden vervaagden al snel over de tijd,
en tijdsbesef raakte je ook volledig kwijt.
Herinneringen vervaagden, het verleden werd vergeten,
en namen van familie raakte steeds meer versleten.

Maar in jouw ogen zag ik, dat ondanks dat je me niet meer als kleinkind herkende,
Je me nooit bent gaan zien als een onbekende.