Spijt

Uit 'Credo'

Langzaam strijken de stokken de snaren naar
de ommekeer terwijl de toetsen klinken
op de van achter geslagen regelmaat
voor de tot hoog volgepakte mensenwand

ijlt de opgedreven wind over de rand
om tot nevel tollend naar de dalen daalt
om diep met mantra's vervuld te verzinken
in de door monniken beplakte rotsenwand

vervliegt alles in het heilig ogenblik
dat het alweer verstomd en ergens zegt
om wat ooit moest niet werd gedaan

kruipt de heremiet in koude eigenwaan
weg van het levenslang lege eengevecht
om om te zien met zijn witte ogen blind.

Guido van Geel