1001 Gedichten

1001 gedichten

Zet ook uw gedichten op 1001Gedichten.nl

Heeft u nog geen account? Meld u gratis aan!

Print dit gedicht
vorige gedicht

De laatste Hoop

Uit 'Het romantisch avondmaal'

Op de vlakte met het zand en de stenen stond het huis
geen mens te zien in de aller verste verten
geen mens te zien in alle gangen in alle kamers
niets bewoog in deze dor verlaten eenzaamheid.

Op een nacht onder de hemel in miljarden sterren
scheen er een licht in een kamer van het huis
klonk er een lange ijle hoge kinderstem en
en verdween heen in een weidse verre helderheid.

Uit de heuvels van de bergen van de hoogste toppen
daalden zij naar de vlakte van het zand en de stenen

uit de dalen uit de ravijnen uit de diepste grotten
stegen zij naar de vlakte van het zand en de stenen.

In het huis op de vlakte van het zand en de stenen
in de hand van het kind lag de kiem ontsproten.

Guido van Geel

vorige gedicht
Toevoegen aan favorieten

Ingezonden door

Geplaatst op

Over dit gedicht

'Die zal ik eens een toontje lager laten zingen', zei de Tijd en hij werd niet gehinderd.

Geef uw waardering

Op basis van 7 stemmen krijgt dit gedicht 3 van de 5 sterren.

Social Media

Tags

Guidovangeel Kindersopraan

Reacties op ‘De laatste Hoop’

Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!

Reageren

We gebruiken uw gegevens alleen om te reageren op uw bericht. Meer info leest u in onze Privacy & Cookie Policy.

Wilt u direct kunnen reageren zonder elke keer naam en e-mailadres in te voeren? Meld u hier aan voor een account!

De laatste Hoop