praatjes

Als kind wilde ik onzichtbaar zijn.
Afwijzing deed me teveel pijn.
Niet opvallen. wees maar stil,
veilig in je eigen kleine hoekje
lekker rustig met een boekje.

Opvallen was toen nog geen mode.
Op school met de armen over elkaar,
praten was ten strengst verboden.
Luisteren naar de meester of de juf,
die hielden niet van kinderen met bluf.

De tijden zijn nu heel erg anders.
De kinderen voeren de boventoon.
Ze zijn veel wijzer dan wij waren,
geven hun mening op luide toon.
Had ik het vroeger ook maar zo ervaren.

Want ik had heus wel een mening,
maar het uiten mocht toen niet.
Stel je voor, als grote mensen praten
moesten de kinderen stil zijn en gedwee.
Met kinderpraatjes deed je niet mee.

Daarom ben ik nu een oude puber.
Geef mijn mening en houd me niet stil.
Meepraten is wat ik nu volop wil.
Maar helaas het wordt niet gewaardeerd,
hoe krijg ik dit nu weer afgeleerd?

De ouderen moeten tevreden zijn.
Niet zeuren over rechten voor oudjes,
wie trekt er nu eigenlijk aan de touwtjes?
Die saaie verhalen van die hoogbejaarden,
wie wil er nou praatjes van oude vrouwtjes?

Met de timing van mijn leven is van alles mis.
Uiteindelijk blijkt men van mij te verwachten
alleen een mening te hebben in eigen gedachten.
Stil zijn lijkt steeds weer mijn lot,
dus moet de mond maar weer op slot.