Zware last

Ik houd me ogen gesloten
wil me angst niet in de ogen kijken
Een last die mij zwaar op de schouders ligt
vechtend tegen de zwaartekracht
waardoor ik langzaam bezwijk onder het gewicht
Kan de kracht niet meer opbrengen en zak door mijn knieeen, de angst overwint
Ik voel me bang, klein en probeer te vluchten
maar zie niks, de tranen branden in me ogen en zorgen ervoor dat ik verblind.
Tranen die gebrandmerkt zijn op mijn ogen
mijn lichaam veroordeeld tot levenslang
Probeer te ontsnappen op handen en knieeen maar ontkomen is zinloos.
De herrinneringen en beelden vinden mij netvlies feiloos.
Twee handen bieden zich aan
om mij overeind te helpen en weer te laten staan.
Ik wil dit graag accepteren en jou vertrouwen
maar dit betekend ook dat jij mijn verdriet en angst zal aanschouwen.
Tevens zal ik oog in oog moeten staan met jou krachten die mij doodsbang maken
Wetende dat ik niemand ben als jij mij wil aanraken.
Durf ik het aan?grijp ik die hand
met de gedachte dat ik wel zie waar ik beland.