windmolens

Als molenaars vroeger molens bouwden
kozen ze daarvoor hun eigen plek,
zonder met de buren te overleggen.
Om hun grond kwam gewoon een hek.

Een molen op een plek flink in de wind.
Hoe hoger hoe liever, dat snapte elk kind.
Over lawaai of slagschaduw sprak men niet.
De molen die draaide, men protesteerde niet.

Nu vindt men die oude molens geweldig mooi,
horen in het landschap van ons kleine land,
en ik vraag me af, zal men met honderd jaar
ook trots zijn op wat er nu wordt gepland?

De molens die nu overal verrijzen
zal men ze dan ook prijzen, om hun nut
en het landschappelijk schoon?
Is men er aan gewend, is het dan gewoon?

Het lijken danseressen, dansend de cancan.
De benen omhoog, zo trots op hun kunsten.
Zie ze in rijen draaien, kaarsrecht in 't gelid.
We leren ze wel waarderen, die molens met pit.

Rita Arends