De plaat poetsen

Jouw voetstappen van één dag oud
in woestijnzand zijn weg als sneeuw voor de zon
ik hoor je niet meer; je adem zo koud
verdwenen door het gat in de ozon

je ging weg als een dief in de nacht
liet me alleen achter sprakeloos
er is nu niemand meer die je wacht
ging zo vlug ik ben nog niet eens boos

maar terugkeren op je schreden
dat is nu te laat; het is finaal over
hoeft niet in de toekomst of heden
zoek maar heil bij je geheime lover.