vorige gedicht
volgende gedicht
vorige gedicht
volgende gedicht
Sporen
Langgerekte witte sporen
aan het blauwe firmament.
Niemand zal er zich aan storen,
want we zijn eraan gewend.
Kriskras lopend door elkaar,
komen die strepen elkaar tegen.
Hoog boven in de blauwe lucht
doorkruisen mensen elkaars wegen.
Vliegend met een hoge snelheid
vlug van A naar B gebracht,
passeren ongemerkt elkaar,
als vreemde schepen in de nacht.
Hun tekens van aanwezigheid
vervagen langzaam in de wind,
totdat er in het strakke blauw
een nieuwe witte streep begint.
Reacties op ‘Sporen’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!