Het oog van de eenoog

In de weerglans
greep ik een kans
en bezag als was het stroop
in het oog van een cycloop
een ware caleidoscoop

een stroom een scala
opeengehoopt als een mandala
ik zag bleek en bitter geel
het greep me naar de keel
teveel ik keek scheel

een bijtend onsmakelijk groen
lichtend als fosfor of als radium gifgroen
verder blikte ik ook naar vermiljoen
eigenlijk karmijn keer miljoen
mondstrelend met een fraîcheur van verse limoen

kon ik maar verzaken
kon ik maar ontwaken
maar mijn wil was niet meer mijn
ze lieten me proeven blauwe wijn
tintelend op de tong en helder als aquamarijn

ik sloot mijn geestesoog
en aanschouwde beendroog
één enkele kleur dood-wit
met op de achtergrond een dof git
en een volle blanke maan in het zenit.