gevangen

Gevangen in mijn eigen lijf.

Hier zit ik dan ….
starend naar buiten,
hopend op een blik dat iemand me ziet,
hopend op een glimlach of welk ander teken van herkenning,
Elke dag opnieuw:
hopend op
een fijn gebaar,
een knipoog,
een goedendag,
iemand die even naast me zit,
iemand die even stilstaat en met me praat.
Maar…
niemand die me kent,
niemand ziet me staan.
niemand schat me naar waarde.

Het enige wat ze zien is een meisje dat niet kan praten,
niet kan lopen, moet gevoerd worden en in een rolstoel zit.
Ze zien me een ‘kuur’ krijgen waarbij ik
wapperend als de wieken van een molen,
ongecontroleerd mijn ledematen elke kant laat opgaan.
Ze horen me krijsen en kijken me eerst raar aan.
Daarna kijken ze weg.
Ze willen niets met mij te maken hebben.
Alsof ik geen mens ben maar eerder een alien.

Hé… hallo…
Ik heb ook gevoelens,
Ik heb ook gedachten,
Ik kan ze alleen niet uiten.

Mijn wens…
een vriend die even de moeite doet en me laat weten dat ik besta!
een vriend die momenten met me deelt.

Gewoon maar 1 vriend,
is dat te veel gevraagd?