vorige gedicht
volgende gedicht
vorige gedicht
volgende gedicht
een rots om op te leunen
Hoe zou ik je kunnen steunen?
Een rots om op te leunen
een baken in de nacht,
degene waar jij op wacht?
Ik heb mijn eigen zorgen,
herpak me elke morgen.
Mag ik dan ook bij jou zijn
met mijn verdriet en pijn?
Misschien als we het delen
onze verdriet en eenzaamheid
het wel beter wordt mettertijd
als verdriet langzaam kan helen.
© Rita Arends
Reacties op ‘een rots om op te leunen’
-
'Je weet nooit wat een woord doet', zei mijn moeder en ik heb er van haar bewaard.
guido - 16-03-2020 om 17:57