Een parochie in Nijmegen Oost

Uit 'Het romantisch avondmaal'

Hij stond er ongeveer vijftig jaar de Christus Koning
waar ik Jeremia zag lachen met de ellebogen op de knieën
en het hoofd in de handen tussen de eerste statiën.
Mijn moeder heeft hem zien komen en heeft hem zien gaan
van de steigers tot de zwaaiende sloopkogel aan de giek.
Wat ik geloven moest werd er over mij heen gegoten
om er weer net zo hard van af te lopen met de jaren.
Toch is de weemoed blijven hangen moet ik erkennen
zoals ooit uit de lampengaten boven het hoge priesterkoor
niet de geest maar aardse zaken van de duiven daalden,
waarop de pastoor ze genadeloos de dood aanzegde.

Hij is gesloopt met zijn hemelboog waar ik naar heb gestaard
waar alleen de toren het verleden nog in leven houdt.
Juist daar heeft mijn vader de vliegengod bestreden
die in de etages te sterven lag bij duizenden.
Zelfs de kroon met doornen hebben ze hem weer op gezet
om potsierlijk helemaal niets in het rond te preken.
Waar de schapen de herder lieten voor wat hij waard was
duwen ze nu hun winkelwagentjes vol met waren
Toch had hij er van mij nog ogen staan om het verval
zoals ze dat in verre landen zijn gang laat gaan
te zien bladderen op de muren met schreeuwende taal
en de resten van aardse lust als rotte druiven,
of de wind het blad verplaatsen zou

Hij staat er nog als ik er 's nachts soms van droom
waar alles weer is zoals het was in de kerstnachten
wij om vijf uur op, de dageraad missen in moesten
drie op een rij met twee onder de het kinderkoor
bedolven, thuis de kachel wachtte met de Messiah
op de Triotrac, wij worstenbrood hoorden
waar Handel toch wonderfull op noten had gezet.
Nog bestaat dat in mijn hoofd helemaal
net als die droom waar ik het zo net over had.
Het dak was van het priesterkoor verdwenen
en op de randen van de verbrokkelde muren
begon een landschap van gras en jonge berken
waar wij allemaal her en der wat in liepen.....

Guido van Geel