Zelfmoord in mijn hoofd

Ik kan niet meer ik wil niet meer.
Ik geef het op ik kan hier niet meer zijn.
Alles doet zoveel pijn. Niemand die mijj hoort. ik schreeuw het uit, help ik denk aan zelfmoord. Ze wjllen njet luisteren en kijken me aan met een veroordelende blik. Maar ik kan er niet meer tegen dat gevoel dat ik stik.
Elke dag vecht ik elke dag is een strijd. En niemand die ziet hoe erg ik hieronder lijd.
Ik wilde niemand pijn doen dus ik zocht hulp. Maar zij maakte mij belachelijk en nam mij niet serieus.
Dus je geloof je me niet? Mijn pijn is njet zo erg?
Zeg je dat ook op de dag dat ik sterf?
Het leven maakt me bang ik ben zo ontzettend moe.
Ik wil blijven knokken maar ik weet niet meer hoe.
Niemand die me helpt niemand die er voor me zal zijn. Iedereen denkt dat het goed met me gaat. Helaas is dat allemaal schijn.
Mijn armen en benen laten zien hoe ik mij voel.
Waarom snapt niemand wat ik bedoel?
Ik scbreeuw het nog 1 keer uit. Maar er komt geen geluid, het is stil.
Ik trek me terug.
Ik ben jn de steek gelaten en gedachten aan zelfmoord komen nu heel vlug.
Moet het op deze manier? Is er geen andere weg? Misschien is het ook maar beter dat ik het bijltje er nu echt bij neer leg