schemer van het leven
(paardensprong en het vijfde woord)
met schemer vermoeide
de vergeef de
vallende gezichten op
de de beide
in ons resten
van handen avondzon
het kijkt spiegelende
de onze oranje
oog landen over
naar deinend tanend
kwijnend schuld het
dampend licht en
ik laatste verder
steeds gelijk zie
de lager schijn
hoe vergeefs uitweg
bange ook het
zich baant een
tot westenwind ogen
drogen wij de
koele traant de
de worden en
zwaar vergeven bonte
kleuren trager langzaam
dan niets dan
over onze is
er gedacht meer
wat dromen gouden
over schuldenaren mijmeren
en zee staren
de de me
neemt eeuwigheid deken
van mee schemer
en zo donkere
stille amen bereidt
er nacht mijn
Ingezonden door
Geplaatst op
22-05-2020
Over dit gedicht
paardensprong en het vijfde woord
Geef uw waardering
Op basis van 6 stemmen krijgt dit gedicht 3 van de 5 sterren.Social Media
Tags
Bespiegeling BezinningReacties op ‘schemer van het leven’
-
'De schemeringen van de dood', zei Felix Timmermans en schreef ook Pallieter
guido - 25-05-2020 om 10:25