Ik klapte uit het ijs
ik ben herboren
Jaren lang was ik bevroren
Bang voor alles om me heen
Had geen bekende, geen vrienden niet één
Ik was van binnen leeg
Alles weg in 1 veeg
ik voelde niets meer in mijn lichaam
ik wou weg, opnieuw beginnen met een andere naam
ik was moe, moe van het bang zijn
Ik voelde alleen maar pijn
Maar ik had er genoeg van
Ik ontdekte wat ik kan
Ik bewoog een beetje en steeds meer
Het ijs klapte uit elkaar en deed geen zeer
Ik was herboren
Niet meer bevroren
Ik leerde nieuwe mensen kennen
Ging gedichten pennen
En leerde weer rennen
Ik kreeg vertouwen
Ging een nieuw leven bouwen
Nam bekenden op als vrienden
Want dat is wat ze verdienen
Ik voelde me goed
Proefde geen bloed
Bloed van mijn vorige leven
Een leven dat mensen deed beven
Het gaat nu de goede kant op
En niemand die zegt stop
Ik ging van iemand houden
Ben echt van haar gaan houden
Ik hoef niet meer weg
En als het toch gebeurt hebben zij pech
Maar ik wil niet meer vluchten
Niet meer huilen, krijsen en zuchten
Heb nu eindelijk een rustig bestaan
En ik rijk nu zo hoog als de maan.
Ingezonden door
Geplaatst op
02-04-2009
Over dit gedicht
mijn gevoelens!!!
Geef uw waardering
Op basis van 3 stemmen krijgt dit gedicht 3 van de 5 sterren.Social Media
Tags
Gevoelens Liefde Onmacht Verdriet VriendschapReacties op ‘Ik klapte uit het ijs’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!