vorige gedicht
volgende gedicht
vorige gedicht
volgende gedicht
Puinruimende paniek
Echte puinhoop.
In mijn hoofd.
Een naar gevoel dat mij bekroop.
Helder denken is verdoofd.
Ik voel paniek.
Mijn ademhalingstechniek!
Vergeten.
Aangevreten.
Mijn rust.
Allemaal onbewust.
Alsjeblieft, hou toch op.
Ik ben allang over mijn top.
Gedachtes lijken gegijzeld.
En vormen een ketting.
Ik word daaronder verbrijzeld.
Een soort van afzetting.
Mentaal blijf ik kleven.
Stilstaan is vooruitgang.
Toch voel ik me bang.
Maar ik zal me niet zomaar prijsgeven.
Ik blijf het nog wel proberen.
Tenslotte leer je van opstaan en bezeren!
Reacties op ‘Puinruimende paniek’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!