Nooit te oud weer te beginnen met beminnen
Een dame, die verjaarde
Ervoer een wonder
Dat zich zomaar aan haar openbaarde
Voelde zij zich erna wel tachtig
Vervolgens gedroeg zij zich puberachtig.
Zat met een blos op het gelaat
Wat te brabbelen in het telefoonapparaat
Verklaar mij, wat was hier aan de hand?
Nou, zij belde totaal onverwacht met haar ‘verre’ amant
Hieruit blijkt wel weer
Het is niet de tand des tijds
Dus niet de buitenkant zo zeer
Waardoor je wegkwijnt en dus slijt
Botox, lippen pimpen, borsten opgepompt
Pijnlijk en steeds terugkerend, dus een rompslomp
Het is gebrek aan liefde, te weinig aandacht
Daardoor word je vroegtijdig ‘geslacht’
Advies alom: Blijf beminnen
Gewoon weer aan ‘verkering’ beginnen
Een kus, een streling, iemand die van je houdt
Dan tellen jaren niet, dan word je niet ‘echt’ oud!
Reacties op ‘Nooit te oud weer te beginnen met beminnen’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!