In een koperkleurig woud

heb mijn vleugels
weer versteld
de flarden opgelapt
mijn kleuren bijgesteld
en kan weer vliegen

je had me weggetrapt
ineens was ik oud vuil
te min om naar te kijken
in blinde haat ging
je agressie over lijken

je ogen openden het weten
niet vergeten hoe het was
we spiegelden de uren
braken muren af
en liepen uit de pas

we vlogen goud
het zilver schitterde
in bloemen de nectar
zong van warme zoenen
in een koperkleurig woud

de helling op de wind
in vlagen naar de hemel
je speelde als een kind
op zomers langste dagen
in een oneindigheid van tijd

je hebt geen oog voor me
mijn aandacht kan je missen
je laat weer gissen wie je bent
een hele vent nu je mij
als de vlinder kent