Menselijke ufo
Een donkere wolk staat aan de hemel.
Overal komen ronde objecten tevoorschijn.
Weet niet wat het zijn, wat het voor moet stellen.
Schijnen het achteraf ufo’s te zijn.
Ik ben bang, weet niet wat ik moet verwachten.
Zo dalen zo hard, zonder enig teken te geven.
Mijn buik trilt en mijn hart bonst.
Eindelijk, het teken van echt leven.
De eerste poten van de ufo komen op de aardse grond.
Wezens komen massaal uit de ufo’s lopen en kruipen.
Objectief gezien vind ik die wezens niet zo gezond.
Ze proberen me in hun brutaliteit te verzuipen.
Ze lijken zich erg populair te voelen.
Ze voelen zich als de meest perfecte wezens.
Gemeen, nep en met de borst vooruit.
Ze schuiven het af op mijn minder sterke kenmerkgegevens.
Ze drukken me weg met hun dikke pensen.
Ik ben sterk en duw ze weer weg.
Ik benadrukte mijn wensen.
En toen ik wist ik het! Mensen!
Reacties op ‘Menselijke ufo’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!