vorige gedicht
vorige gedicht
Je schouder vlamt
je klimt met mij
je schouder vlamt
als ik mijn vleugels spreid
en jij de stenen mijdt
die achter ons
het pad markeren
soms lost er een
en slaat herinneringen stuk
in een lawine van gedachten
geen afgrond vangt
jouw blikken meer
weidsheid doet je ogen zeer
je wereld vlakt
tot mogelijkheden in een
maagdelijk opnieuw betreden
Reacties op ‘Je schouder vlamt’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!