Versleten Knuffels
Ik vind het zo erg om te zien,
hoe versleten knuffels zomaar,
in de prullenbak belanden.
Ze zijn misschien een beetje vies,
hebben hun benen verloren,
of er staan in hun vacht tanden.
Ze hebben zoveel meegemaakt,
met jou avonturen beleefd,
steeds in jouw armen gelegen.
Ze hebben liefde gegeven,
naar je problemen geluisterd,
er niks voor terug gekregen.
's Nachts lagen ze in je armen,
met jouw tranen op hun vachtje,
jouw getroost toen je huilde.
Je nooit in de steek gelaten,
toen je je verdrietig voelde,
of toen je voor onweer schuilde.
Eigenlijk je beste vrienden,
waar je altijd mee praten kon,
zonder commentaar te geven.
Misschien zijn ze niet meer zo mooi,
maar dat heb jÃj ze aangedaan,
dat doe je al heel hun leven.
Ze zijn door jou doodgeknuffeld,
ja, iedere keer weer opnieuw,
misschien nu totaal versleten.
Je mag ze niet zomaar wegdoen,
want het zijn je beste vrienden,
en dat mag je nooit vergeten!
Reacties op ‘Versleten Knuffels’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!