1001 Gedichten
Eenzaam gevecht
Een ziekte met een naam,
maar zonder gezicht.
Van buiten niet te zien,
wat het bij mij heeft aangericht.
De vermoeidheid, de wanhoop,
het verdriet en de pijn.
Worden niet begrepen in de wereld,
waar alles te zien moet zijn.
Ik lach, en doe vrolijk,
niet altijd even oprecht.
het sloopt me van binnen,
het is een lang en soms eenzaam gevecht.
Ik ben niet meer wie ik was,
ik kan niet meer wat ik kon.
Maar ook voor mij schijnt nog steeds
de warme zon.
Ik heb familie en een paar lieve vrienden,
zij kennen mijn grootste wens.
zij luisteren en beschouwen,
me niet als zieke maar als Mens!
Reacties op ‘Eenzaam gevecht’
-
stem zou wel leuk zijn!!!
manuela fransen - 24-08-2009 om 08:54
-
Prachtig gedicht, het raakt me echt.
jos vd schot - 24-08-2009 om 18:24
-
dank je wel jos! het is voor mij ook nog steeds het mooiste gedicht...
manuela fransen - 24-08-2009 om 22:12
-
wauw.. echt een heel mooi gedicht.
Belle .. - 22-11-2009 om 15:36
-
een heel mooi gedicht kan me er echt in vinden op het moment
Veronique Schell - 30-09-2010 om 18:59