Twijfel

Ik heb ooit gelooft.
In God, in de wereld, in de mens...
soms concentreerde ik me op een ster.
En deed ik snel een wens.
Maar ik ben ouder.
en weet dat niets is wat het lijkt.
soms stort je keihard in het ravijn.
terwijl iedereen alleen maar toe kijkt.
Dus waarom dan geloven.
in een God die ik niet eens kan zien.
en zal hij dan bestaan?
tja... heel misschien.
Want ik kan nu wel geloven.
en vertrouwen op degene boven.
maar misschien is alles wel een sprookje.
word ik weer eens keihard voorgelogen.
Hij kan dan wel mijn steun zijn.
ik moet toch zelf leren te leven.
en Zijn liefde kan ik vanuit de Hemel ontvangen.
maar wie zal het me op aarde geven?
Ik kan wel tot hem bidden.
voor mijn zonden, mijn pijn en verdriet.
en dan kan het lijken of Hij naast me staat.
maar toch is Hij er ook weer niet.
En ik heb tot Hem gebeden.
in een gebed waarin ik maar 1 ding gebood.
maar na een strijd van twee jaar.
ging mijn beste vriendin toch echt dood.
Ik heb echt wel gebeden.
elke nacht dat ik lag te snikken van de pijn.
maar Hij antwoordde me niet.
alsof Hij er voor mij niet wilde zijn.
Heb Hem gevraagt om me te helpen.
met het bloeden, telkens weer.
maar de littekens die in mijn pols gekerft staan.
worden er eigenlijks steeds meer.
Dus ik heb echt gelooft.
en stiekem in mijn hart die ik dat nu nog.
maar ik ben zo bang dat het niet waar is.
zo bang voor bedrog.
Ik heb mijn eigen geloof gevonden.
en ik geloof in elke daad.
want de enige wie ik echt kan geloven.
is het meisje dat hier in de spiegel staat.