Een vonk magie

je stond temidden van
de bloemen ik zag je opengaan
je bloeide heel kortstondig
een vonk magie raakte me aan

ik liep betoverd naar je toe
je lach omhelsde mij
ik voelde hoe je handen praten
ze maakten me heel langzaam blij

ze pelden lagen van verbittering
de angst en woede weg
mijn ogen kregen weer de schittering
die je altijd in je woorden legt

we zijn gaan lopen
naar het einde van de tijd
de wereld ging heel lief opzij
er bleef een sprookje en de eeuwigheid