vorige gedicht
volgende gedicht
vorige gedicht
volgende gedicht
De Kerkklokken
De kerkklokken versnellen mijn pas,
terwijl de duisternis me tegen houdt.
Ik vraag me af of het toeval is,
dat de kerk me telkens roept.
Mijn ogen dwalen naar het gebouw,
dat niet een gewoon gebouw lijkt te zijn.
Nog een aantal slagen van de klok,
en ik word weer door stilte omringt.
Ik weet dat het niet gewoon luidende klokken zijn,
die me onbewust bang proberen te maken.
Het is een engeltje die me van boven roept,
en me laat weten dat 'ie me nog niet vergeten is.
Reacties op ‘De Kerkklokken’
-
Mooi geschreven meid!
Verwijderde gebruiker - 07-11-2009 om 17:20