niemand kent me echt
iedereen ziet mij lopen,
niemand ziet wat er in mij schuilt.
ze zien mijn lippen lachen,
maar ze zien niet dat mijn hartje huilt.
mensen denken dat ze mij kennen,
gezellig, lief, open en spontaan.
vanbuiten ben ik de vrolijkheid zelf,
maar van binnen ben ik één grote traan.
mensen denken dat ze mij zien,
maar ze zien mijn neppe ik alleen.
ze kunnen me niet zien,
kijken dwars door me heen
maar op een dag wordt ik bevrijd,
door engelen die boven me zweven.
dan begint voor mij een heel nieuw leven.
zonder problemen aan mijn zij,
mij leven echt van mij.
verlost uit dit lijden en vrij,
die gedachte is nu moeilijk en doet pijn.
maar ooit zal dat anders zijn
en dan: sta ik met open armen in het leven,
om echte liefde te krijgen en te geven.
Ingezonden door
Geplaatst op
10-11-2009
Geef uw waardering
Op basis van 5 stemmen krijgt dit gedicht 3 van de 5 sterren.Social Media
Tags
BlaReacties op ‘niemand kent me echt’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!