Hopeloos,
Hopeloos,
De eerste ik, is algemeen bekend.
Soms zelfs, wat verwent.
Vol geluk, en liefde in mijn leven.
Naar een toekomst, kunnen streven.
Mijn andere ik, zit opgesloten.
Omringd door grachten, en sloten.
In een gigantisch, groot kasteel.
Bij de uitgang, grijpt iets, mij bij de keel.
Laat je niet kennen.
Als hoe hard, je zult rennen.
Zegt dat stemmetje, in mij dan.
Ontsnappen is iets, wat je toch niet kan.
En elke dag, wordt het kouder.
En elke dag, word ik ouder.
In mijn gigantisch, groot kasteel.
Ook mijn opgesloten, deel.
Alleen zijn, zul je bedoelen.
Maar echt, eenzaamheid voelen.
Is iets wat iedereen, begrijpen kan.
Daar word je pas, hopeloos van.

Ingezonden door
Geplaatst op
25-12-2009
Geef uw waardering
Op basis van 6 stemmen krijgt dit gedicht 3 van de 5 sterren.Social Media
Tags
LevenReacties op ‘Hopeloos,’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!