Mijn einde
Licht glijdt over mijn gezicht
Ik sta aan de rand van een afgrond
Ik kijk naar de zon die opkomt en een nieuwe dag vult
Ik reik naar de zon, naar de warmte van het leven
En naar jouw hand, die altijd buiten bereik is
Ik moet kiezen, vallen of blijven wankelen
In de verte hoor ik je stem, als een fluistering in de wind
Je roept mijn naam, als een angstig klein kind
Ik glimlach, maar jij ziet het niet
Ik antwoord, maar jij hoort het niet
Ik sterf, maar jij voelt het niet
Ik balanceer op de rand van een afgrond,
ik wil nog even blijven staan
Ik weet het niet, is het echt tijd om te gaan?
Ik hoor je stem
‘ik hou van je’
‘Ik ook van jou’ Je hoort het niet
Het is tijd, ik heb mijn ding gedaan
Het is tijd, om hier voor altijd weg te gaan
Ik spreid mijn armen als een vogel
Ik spreid ze uit naar de wachtende zee, de zon, de lucht
Ik balanceer, tussen leven en dood
Ik druk de diepgele bloem die ik in mijn hand heb tegen mijn lippen
Ik ruik de verhalen die tussen de blaadjes verborgen zitten
Verhalen die nog verteld moeten worden
Verhalen, die samen een leven vormen
Maar het is niet mijn leven, het is het jouwe.
Mijn andere hand is leeg, de hand waarin mijn verhaal heeft gelegen
Mijn lege hand, vervuld van het onbekende
Ik zet een stap, het onbekende in
En dan spring recht het diepe in
Mijn val begint
De wind suist langs mijn gezicht
Langzaam val ik weg van de aarde
Ik ga, en jij blijft daar
Mijn val is begonnen, er is nu geen weg meer terug
De bloem waait weg, de blaadjes gaan open
Jouw verhalen zullen verteld worden
Mijn hand reikt uit naar de hemel
Elk verhaal kent een einde
Reacties op ‘Mijn einde’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!