Nooit meer
Valse hoop gegeven,
aan mezelf diep in m'n hart.
Nooit meer opnieuw in mijn leven,
ik voel me verlaten en verward.
Gehoopt op iets dat onbereikbaar is,
iets wat zich achter de waarheid verschuilt.
Niemand ziet hoe veel ik jullie mis,
nachtenlang om jullie gehuild.
Ik had nieuwe hoop gekregen,
die uiteindelijk vals bleek te zijn.
Want uiteindelijk zat het allemaal tegen,
en blijf ik weer achter met de pijn.
Het verlangen naar jullie dat toch zwaarder blijft wegen,
dan de wens om ooit gelukkig te zijn.
Verdwaald in een dal van tranen,
achtergelaten, eenzaam en alleen.
Emoties die zich een weg door me heen banen,
niemand nu om me heen.
Scherpe woorden staken in mijn ziel,
opnieuw dezelfde woorden gehoord.
Ik kan me niet meer herinneren wanneer ik viel,
zo vaak is mijn hart al doorboord.
Valse hoop koester ik nooit meer,
want het is toch altijd maar voor even.
Het doet me allemaal zo'n zeer,
ik verlang naar hoop voor de rest van m'n leven.
Mensen vertellen me dat het goed gaat komen,
maar niemand zegt 't met zekerheid.
Want het enige wat ik nu kan is dromen,
maar ik voel dat ik het ga verliezen in deze strijd..
© Nathalie
Over mezelf.
Reacties op ‘Nooit meer’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!