vorige gedicht
volgende gedicht
vorige gedicht
volgende gedicht
Passanten aan een touw
ben beneden begonnen
heb haar beklommen
triomferend de top gehaald
maar arm en berooid
weer snel afgedaald
het waren illusies
in rots en ravijnen
kleine plateaus
waar het zicht in de
mist leek te verdwijnen
ik dacht
haar te hebben
maar op de top bleef
zij koel ongenaakbaar
ik luisde haar pels
zij heeft het hart
niet geopend
ik was slechts passant
aan een touw geen
blijver voor liefde en trouw
Reacties op ‘Passanten aan een touw’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!