vorige gedicht
vorige gedicht
papa
De foto,
die me steeds doet herrineren
aan hoe ik je mis.
Dat ik mijn leven niet met je heb kunen delen.
Hoe hard ik je mis,
maar ook de dingen,
waarvan ik niet weet of ze er zijn?
Elke keer maar gissen
dat ik het denk te weten
maar dat ik weet dat ik het alleen maar denk.
Niet meer wetend wat nou echt is.
Ik wou dat ik je terug kon halen,
dat ik mij terug kon brengen,
in de tijd van ontwetendheid.
Ingezonden door
Geplaatst op
16-03-2010
Over dit gedicht
.
Geef uw waardering
Op basis van 1 stemmen krijgt dit gedicht 1 van de 5 sterren.Social Media
Tags
HerrinerenReacties op ‘papa’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!