verdriet & weerzien
Ik staar naar buiten,Ik kijk rond
Zie ik geen enkele vogel fluiten
De schemering valt , het is avond
K wil je geur snuiven , maar ik ruik niets
Je bent weg,Weg , heel ver weg hier vandaan.
Je blik toen je op de trein stapte ,bleef na in mijn gedachte
Maar het vervaagde met verdriet .
Schreeuwen, roepen doe ik niet ,
Maar binnenin , binnenin doet het pijn ,
Het wilt naar buiten , het zijn lawines van tranen
Ze kunnen niets anders doen dan mij verlaten ,
Ze vloeien als een waterval tot op een harde grond
Waar ze daar de kilte aanvoelen , de kilte van verdriet
Ik kijk uit naar de komende week
Men hart word weer gevuld met warmte als ik je zie
Maar de tijd tussen dat we elkaar niet en wel zien
Is koud , is pijnlijk , is een nachtmerrie.
07/04/10 kirsten
Reacties op ‘verdriet & weerzien’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!