Het laatste moment
Het scherpe mes, raakt je huid.
Je weet, hier kan je niet meer onderuit.
Je sluit je ogen en denkt weer terug,
aan alle slechte momenten,
Wat gingen die vlug.
Je word week van binnen,
een traan rolt over je wang.
Je hebt het opgegeven, je wilt loslaten,
en bent opeens niet meer bang.
Je doet je ogen open, en vraagt af waar je bent.
Ben ik aangereden? Ben ik verdronken?
Of ben ik gewoon Dement?
Je ouders langs je kist,
de tranen blijven lopen.
En ondanks ze weten,
blijven ze stiekem hopen.
Je ouders, ze lachen niet,
ze huilen allebei,
En opeens realiseer je je,
ze hielden dus toch van mij.
Ingezonden door
Verwijderde gebruiker
Geplaatst op
15-02-2008
Geef uw waardering
Op basis van 17 stemmen krijgt dit gedicht 4 van de 5 sterren.Social Media
Tags
Liefde RealiserenReacties op ‘Het laatste moment’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!