Jezelf zijn

Toen ik je voor het eerst zag,
was ik totaal van slag.
Ik zette je uit mijn hoofd,
een relatie tussen ons had toch nooit veel beloofd.
Ik zo onzeker, vol vragen wie ik nou eigenlijk ben, vol vragen wie ik nou eigenlijk wil zijn,
jij vol zelfvertrouwen, zo lief, dat gevoel als ik bij je ben, zo fijn.
Zo fijn, zo eng, bang dat je me niet mag,
bang dat ik om de verkeerde dingen lach.
Bang om mezelf te zijn, mezelf, al weet ik niet meer hoe dat is,
gewoon mezelf zijn, al klinkt het makkelijker dan het is.
Het lieve meisje zo attent en ook zo aardig,
altijd eerlijk behulpzaam en rechtvaardig.
Het meisje zo gelovend,
het meisje dat haar hart voor ieder opend.
Gewoon omdat ze denkt dat dat het goede is,
het meisje dat zo snel huilt, het meisje dat zo kwetsbaar is.
Of het meisje dat haar hart sluit, bang is het te breken,
bang voor de ruzies en de geestelijke steken.
Bang om te huilen, bang om te zijn wie ze is
het meisje dat liever alleen op haar kamer is.
Beide is het fout, beide is het mis,
zelf weet ik ook dat dit geen optie is.
Je moet je hart niet voor alles openen dat is gevaarlijk, want niet alles is even goed,
kan je het goed en het slecht niet van elkaar onderscheiden dan weet je dat je naar God toe moet.
Mensen doen je pijn, want ze roepen dingen die ze niet menen,
Vergeef ze en neem niet gelijk de benen.
De benen naar je kamer, waar je je afsluit voor alles en iedereen,
waar je hart toch niet kan breken, want je bent alleen.
Toch ga je kapot, en weet je waarom..,
je bent niet jezelf en daar gaat alles om.