De Steen
De Steen is rond geslepen,
maar de herinneringen zie je niet.
Je ziet enkel de gebreken,
maar van binnen zit het verdriet.
In elk jaar kwam weer een schrammetje,
dus De Steen die werd uniek.
Soms zat het leven tegen,
en werd De Steen af en toe ziek.
Naar een hoop tegenslagen,
herstelde De Steen zich hoe hij was.
Hij werd alleen heel hard van buiten,
en besefde dat hij niet meer de oude was.
De herinneringen van het verleden,
bleven de steen altijd bij.
Waarom kon hij niet heel even,
vliegen als een vogel; helemaal vrij.
De Steen werd een individu,
een geschenk van onze heer.
Hij had goed en liefdevol geleven,
maar zijn schrammen deden zeer.
Toch wou De Steen niet opgeven,
hij vocht voor wie hij was.
De steen die houdt een plekje,
diep van binnen in mijn hart.
En het houdt enkel een betekenis;
aan wie de steen daadwerkelijk was !
Reacties op ‘De Steen’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!