Ik zag jou staan

Ik zag jou staan, met die lach op je gezicht
Je straalde en liet de wind voor even zacht voelen
De zon voor even oplichten, en de lucht maakte jij weer blauw

Ik zag jou staan, we spraken
Ik keek jou aan en jij mij
We lachten, we spraken en we zwegen die nacht.

Mijn gevoel kon geen rem, mijn oren waren doof en mijn ogen waren verblind
Verblind door jouw mooie lach, je zacht sprekende ogen
Ik wilde het niet horen, niet voelen en niet weten.
Jou ogen spraken de waarheid, maar je stem vertelde mij iets anders.

Jij was de persoon die mij liet voelen hoe het was om een vrouw te zijn.
Hoe het was om geliefd te zijn, om normaal maar toch zo bijzonder te zijn.

Ik wilde het je vertellen, deze dingen die ik vertel.
Maar kon er geen woorden voor vinden.
Ik wilde je laten zien hoe ik jou zag, door mijn ogen
Hoe ik jou voelde, proefde en hoe ik naar jou keek

Maar in plaats van het te zeggen, kwam het afscheid.
Het afscheid van mijn blik, mijn zoen op jou warme zachte lippen.

Daar ging je dan, weg, weg naar een plek waar ik niet ben
Naar een plek waar ik niet kan zijn.

Ik wilde zoveel zeggen maar het kwam niet.
Nu zit ik hier alleen, wegkwijnend van verdriet om jou.
Er wordt niets gezegd, niets gedaan en niets gevraagd.

Het gevoel wat jij mij gaf was zoveel zeggend
Maar nu hoor ik je niet meer, ik zie je niet meer
Ik voel je niet meer, ik ruik je niet meer, ik hoor je lieve lach niet meer.

Jou warme lichaam op mijn lichaam. Zo teder en zo zacht.
Zit nu alleen nog in mijn gedachte.
Hetzelfde als jou stem, de lieve woorden.

Alles, alleen in mijn gedachten.