de roos

Je blijven openstellen voor liefde

Een roos droomde nachten lang over de bijen die maar niet kwamen.
Ze droomde en droomde, en in die lange nachten stelde ze zich een hemel voor, waar duizenden bijen vlogen die op haar blaadjes landen en haar heel teder kusten.
Op die manier hield ze het telkens vol tot de volgende dag, als ze bij het eerste licht van de zon haar bloem weer opende.
Op zekere dag vroeg de maan, die wist van de eenzaamheid van de roos: "Ben je het wachten niet moe?
'Misschien maar ik mag het niet opgeven.
"Waarom niet?"
Omdat ik verwelk als ik niet open ga.

Op momenten waarop de eenzaamheid al onze schoonheid lijkt te verpletteren, is er maar één manier om ons daartegen te verzetten: ons blijven openstellen.