Eenzaamheid
Ze koos voor eenzaamheid,
Haar pad kende geen weg terug
Ze weigerde vooruit te kijken,
Haar blik ging naar de lucht
Ze had geen reisgenoten,
Geen behoefte ook daaraan
Ze wilde alleen maar af,
Van de ketens aan haar lichaam
Ze verlangde een vogel te zijn,
Om weg te vliegen, als dat eens kon
Ze had medelijden met de bomen,
Voor altijd vast in de grond
Ze verlangde een vlam te zijn,
Die helder danste en alleen
Ze was jaloers op de stoom,
Die zo snel verdween
Misschien wou ze wel te graag,
Misschien wou ze wel teveel
Maar op een koele winterdag,
Was ze weg van haar toneel
De bomen wisten hoe het zat,
De lucht hield stijf haar mond
Maar een getuige zei,
Dat het verhaal goed zou aflopen,
Dat ze het zo goed vond
Ze spreidde haar armen wijd uit,
Voor een laatste keer
Liet al haar angsten varen,
En opeens,
Was ze er niet meer…
Ingezonden door
Geplaatst op
25-03-2008
Geef uw waardering
Op basis van 1 stemmen krijgt dit gedicht 1 van de 5 sterren.Social Media
Tags
VerdweiningReacties op ‘Eenzaamheid’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!