Doorgaan! ik moet

De drukke tijd is weer aangebroken.
En nu heb ik het gevoel al dat ik ben gebroken.
Het is zo ontzettend zwaar allemaal!
En dat is iets waar ik zo van baal.
Ik heb zoveel klachten dat ik niet meer weet waar ik moet beginnen.
En ik ben diegene die ervoor moet boeten.
Ik moet er mee leven.
Ik moet maar zien te overleven.
Met school gaat het ook niet goed.
Ik zit nu alleen maar te denken hoe dood gaan moet.
Ik stel veel te hoge eisen aan me zelf, ik weet nu al dat ik het nooit zo ga halen.
Kon iemand mijn hoofd maar leeghalen!
Het moet helemaal opnieuw ingesteld worden.
Als dat niet gebeurd ga ik dood aan deze helse pijn!
De mensen hier doen net alsof ze me helpen maar dat is alleen maar schijn.
Hoe moet ik dit allemaal oplossen?
Ik kan dit niet alleen doen!
Ze laten me weer in de steek net als toen.
Ze denken zoek het maar uit.
Kon ik er maar even tussenuit.
Even alles goed op een rijtje zetten en een oplossing bedenken.
Maar nee dat gaat zelfs niet omdat ik niet eens meer goed kan nadenken!
Alles gaat gewoon mis, niets gaat goed!
Ik probeer steeds te zeggen: DOORGAAN! Je moet!
Al is het alleen maar om te bewijzen dat je hun afgewezen hulp niet eens nodig hebt!