Waarom?

Waarom? Een vraag die ik vaak stel.
Maar nooit krijg ik antwoord.
Waarom dat zo is weet ik wel.

Er zijn geen antwoorden op.
Het moet gewoon zo zijn.
Waarom kan ik niet terug?
Naar vroeger, toen was ik nog klein.

Toen dacht ik niet zo veel na, over heel het kut leven.
Geen gezeik, niks doorhebben, dat was dus maar voor even.

Mijn ouders gingen scheiden, had ik niet verwacht.
Toen werd ik 12 en zat in groep 8.

Verhuisde later naar mijn stiefvader en begon een nieuw leven.
Dat was echt fijn, ook maar voor even.

Veranderde veel en het ging niet meer goed.
Voelde me kut en toen vloeide er bloed.

Ging daarna praten met iemand op school.
Voelde me meteen beter, zij was echt mijn idool.

Zij was de enige die mij begreep.
Door haar zette ik achter mijn verleden een streep.

Maar nu komt het gevoel weer terug,
Ben mezelf niet meer.
Lach niet veel meer, elke keer weer.

Wil weer gaan praten maar weet niet eens waarom?
Heeft het dus nog wel nut? Of ben ik nou zo dom?

Waarom is het allemaal zo moeilijk?
Waarom ben ik nu zo raar?
Waarom zo veel gezeik?
Het is helemaal klaar!

Heb nergens meer zin in, al een lange tijd.
Geen honger, geen school, ik wil dat gevoel kwijt.

Ik wil weer kunnen leven als mezelf vol levenslust.
Net als vroeger lekker gaan slapen, nadat mama me welterusten kust.

Maar die tijd is weg, ik moet nu verdergaan.
Met m'n stomme leven, vind er echt niks meer aan.

Moet er zelf wat van maken, dat moet en zal me lukken.
Anders gaat het dadelijk fout, en valt alles in stukken.

Moet maar accepteren wat ik niet veranderen kan.
De ziekte van mijn vader, ik word er zo moe van.

Heb nu al mijn gedachten opgeschreven.
Voel me nu beter, hoop niet voor even.