nooi meer
messen diep in mijn rug gestoken door de silhouten van de nacht
toen jij er niet meer was
de geur van rozen zal nooit meer het zelfde zijn
een minuut was genoeg voor de laatste harde worden die het einde aan het begin van de duisternis maakte
toen jij om vergiffenis vroeg
toen jij jezelf wilde geven
en ik alleen maar kon toezien hoe jij door de nacht werd opgenomen als een van zijn krijgers
de rozen die eens mooi diep rood waren zijn nu verbleekt tot gif zwarte dode hoopjes ellende
rood van de mooie tijd die we samen hadden , toen jij nog hetzelfde was.
zwart van de verspilde tijd die we hadden en die we spendeerde aan het lijmen van een te diep gebarste relatie.
ik zal nooit meer bij jou zijn.
zelfmoord is voor jou de enige optie
maar jezelf pijn doen
zou jij nooit willen
hiermee is het afgelopen
Reacties op ‘nooi meer’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!