Wachten...wachtend...
Wachten...wachtend...
Mijn kinderen...heb ze nu al twee weken niet meer gezien...
Snapt zij niet dat zowel zij als ik daar in afzien...
Gewoon eventjes van mijn en hun standpunt bezien...
Ben er zelden geweest voor iedereen maar is dit nu wat ik verdien?...
Alles bekijk ik anders, iets vanzelfsprekends lijkt nu zo...wonderbaar...
Ieder lachje, ieder woord, ieder gebaar, iedere traan, ieder...is nu allemaal zo kostbaar...
Toegegeven, vroeger deed het mij niets maar nu...maakt mijn gezin mij zo breekbaar...
Je weet pas wat je mist als je het niet meer hebt...waarheid...echt waar...
Ik zou liegen mocht ik zeggen dat ik haar niet zou willen zien maar nu vooral mijn kinderen...
(On)Begrijpelijk...zij wilt mijn kop niet meer zien maar moet ze mij dat daarom verhinderen?...
Met rust moet ik haar laten maar mijn drang naar hen zal zeker niet minderen...
Wil op zijn minst over de kinderen praten...zelfs dat lijkt haar te hinderen...
Heb je het onlangs nog gevraagd...je ging iets laten weten...
Wachten...wachtend zit ik hier in angst te zweten...
Wil niet dat zij niet meer weten wie ik ben of mij vergeten...
Egoïstisch vind ik jou omdat ik ze niet mag zien, heb jij wel een geweten?...
Vroeger moest alles rond mij draaien maar nu zijn zij belangrijk...
Voor mijn negatieve ik was alles teveel maar mijn kinderen maken mijn leven kleurrijk...
Wil nog altijd streven naar een toekomst met zijn allen al ligt dat blijkbaar buiten mijn bereik...
Mocht jij dit lezen dan zou je waarschijnlijk zeggen...daar is hij weer met zijn gezeik...
Ik beken dat ik kon zagen over de kleinste dingen maar...ik mis nu al die kleine dingen...
Jij mist mij misschien niet maar ik mis jou en de kinderen en dat kan ik nu éénmaal niet verdringen...
Omwille van de kinderen zou ik mijn gevoel en mezelf ten opzichte van jou - misschien - kunnen bedwingen...
Ik ben niet katholiek maar op dit moment zou ik vragen aan Hem: Laat het alstublieft tot haar doordringen...
Uit angst voor jouw reactie of eerder het gebrek aan durf ik niet eens meer te bellen of te sturen...
Ik kan niet blijven zeggen dat het mij spijt of dat ik anders ben maar dit is hard te verduren...
Voel mij zo machteloos, ik kan niets doen enkel mezelf verder laten verzuren...
Wachten...wachtend op nieuws staar ik nu verder naar mijn vier muren...
Reacties op ‘Wachten...wachtend...’
-
zo mooi ( ookwel zielig )xxx
jaimy - 06-01-2011 om 22:18