Jij...

Jij...

Op dit eigenste moment ben ik héél kwaad...
Toch weet ik met mezelf en gevoelens geen raad..
Weet niet waarom maar je bent wel héél hard...
Ook al weet ik...jij bent goed van hart...

Het enigste dat ik wou was met jou over alles praten...
De praktische zaken en ja ik zal jou altijd in mijn hart laten...
Eénzijdig blijkbaar want jij wilt mij alleen maar raken...
Bravo het lukt je want jij bent de enige die mij kan kraken...

Wil echt dat je gelukkig wordt en ja dat kan met mij ook..
Ben jou en mijn kinderen kwijt daarom dat ik nog dagelijks binnenin "kook"...
Er gaat geen seconde of minuut voorbij zonder dat ik aan jullie denk...
Sinterklaas, kerstmis, eindejaar en binnenkort onze zoon naar school...voor mij enorm hard en dus zeker geen geschenk...

Echt ik ben anders, met of zonder jou ik zal nooit nog die fouten maken...
Je maakt het mij echt niet makkelijk ik heb het gevoel dat je je wilt wraken...
Kan mij echt niet aan iemand anders geven jij bent degene waar ik oprecht van hou...
Ik probeer het wel echt wel maar ik en mijn hart en hoofd willen alleen maar jou...

Iemand anders...ja dan zou ik moeten leven met een leven als leugen...
Ik hoop nog dat zal altijd zo zijn dat ik mij op jou blijf verheugen...
De realiteit is anders weet ik wel maar jij bent mijn muze en de vrouw van mijn leven...
Ben echt een rotmens geweest maar nu ben ik zo breekbaar en gevoelig en dat wil ik met jou delen en beleven...

Weet ook wel dat ik de enige ben van ons twee die er zo over denkt...
Logisch jij bent niet meer alleen dus de kans is nihil dat je je nog bedenkt...
Jammer dat je nu niet meer het goede in mij wilt zien net nu ik écht anders ben...
Vrij rustig en kalm ben ik mentaal, gevoelsmatig mis ik jou want jij maakt mij compleet en helemaal "zen"...

Het ergste vind ik dat jij mij de kinderen ontziet...
Uw woorden, ging je nooit doen en dat doet mij veel pijn en verdriet...
Maar ik ken je jij doet niets zonder dat je daar je redenen zou voor hebben...
Mijn frustraties en dergelijke zijn verdwenen en hoop dat die van jou ook zullen wegebben...

Hoe meer de tijd vordert hoe meer ik inzie dat ik niet zonder jou en de kinderen kan...
Dat zou moeten maar het zeggen is dan ook makkelijker dan het doen...jij houdt mij voor altijd in de ban...
Sta voor niemand open en ik moet niemand blijf nog liever gans mijn leven alleen...
Om niet alleen te zijn dat misschien wel maar is niet fair niet voor mezelf en die persoon dan om mij heen...

Met iemand anders samen zijn...mogelijk maar zou toch die persoon als jou aanzien...
Och dit doet er niet echt toe, straf en kwel mij maar dat is het enige dat ik dan ook verdien...
Iedereen heeft fouten en gebreken, ik meer dan iemand anders misschien...
Ik ben en wil perfect voor jou zijn ik weet of hoop dat je dat ook zou inzien...

Het verleden is niet goed te praten ben ik mij volledig van bewust...
Ik schrijf dit vanuit mijn hart en niet omdat het mijn geweten sust...
Fout was ik en heb spijt van wat ik jou allemaal heb aangedaan...
Tja zou zeggen uit mijn hart, ziel en verstand één kans en ik maak alles ongedaan...

Heb nooit voor iemand noch voor mezelf deze dingen geschreven...
Toch heb jij mij nu onrechtstreeks zo ver gedreven...
Nu bekijk ik alles anders en tweezijdig dus net daarom dat je nu het positieve in mij naar boven haalt...
Herlees mijn schrijfsels zelf nooit en is niet de bedoeling dat het iemand of jou raakt...

Als ik met iets zit dan schrijf ik dat van mij af...
Want die gedachten en gevoelens maken mij echt bekaf...
Ik was kwaad ja vooral op jou maar zo kom ik terug tot rust...
Had wat meer naar jou moeten luisteren want voor mij is dit nu een must...

Jij bent echt een pracht van een vrouw en hebt niets misdaan...
Ik ben en zal nooit hard genoeg gestraft kunnen worden van wat ik je op alle "vlakken" heb aangedaan...
Heeft mij wel alles maar dan ook alles doen inzien en weet dat het niet meer zou gebeuren...
Nogmaals jij bent de vrouw van mijn leven alsook "mijn" gezin en zou jullie enkel maar opfleuren...

Zou weer maar blijven en blijven doorgaan want van jou krijg ik immers nooit genoeg...
We zijn anders en verschillend maar goed ik WAS dan ook onmogelijk maar kan nu samenwerken en leven als een "ploeg"...
Ik noch jij hebben dit nooit gewild en enkel maar ons leven met de kinderen willen delen en beleven...
Nu ja is praktisch onmogelijk geworden door alles wat er bij is gekomen en toch hoop ik dat je mij ooit en uiteindelijk nog een kans zou willen geven...

Ik en jij maar zeker ik zal altijd van jou blijven houden...
Hoop dat ik jou en mijn kinderen ooit terug en voor de rest van ons leven zal mogen vasthouden...
De meeste dromen zijn bedrog maar hopen mag en dus zeker geen utopie...
Die utopie of ultieme droom zou mij doen overstelpen en overweldigen van en uit euforie...

Etc...woorden zijn niet voldoende ik weet het maar ja...ik hou van jou en de kinderen...zielsveel en zou mijn leven geven voor jullie...het spijt mij...