Meisje met tekortlijstje.

Er was eens een meisje,
met een klein lijstje.
Met dingen die niemand ooit las,
ze had erop geschreven dat ze slecht was.
Dik, lelijk en verkeerd,
en dat mooi zijn niet iets is wat je leert.
Dingen die ze tegen haar zeiden,
die tot littekens leiden.
Bleven door haar gedachten dwalen,
in haar eigen ogen kon ze alleen maar falen.
Ze dacht steeds vaker aan dat ene woord,
''zelfmoord''.
Thuis ging het ook niet goed,
en daar lag haar laatste beetje moed.
Iedere nacht het zelfde gezeur,
om half 2 's nachts liep ze naar de deur.
Bang liep ze naar buiten,
ze liep door de straten en keek naar de donkere ruiten.
Daar liep ze dan helemaal alleen,
bang keek ze om haar heen.
Tranen stonden in haar ogen,
langzaam werd ze in de nacht weggezogen.
Bang keek ze naar de maan,
die ze in de donkere hemel zag staan.
Ze liep langzaam richting haar huis,
zouden ze haar missen thuis?
Met bonzend hart belt ze aan,
nog nooit was ze zo laat van huis weggegaan.
Haar vader deed open,
en haar moeder kwam verbaasd aanlopen.
En waar was jij?
net alsof je geeft om mij..
Huilend was ze naar boven gelopen,
kon ze maar een eigen huis kopen..
Er lag een mes op de kast,
trillend pakte ze het vast.
Toen dacht ze, dit is niet gezond,
en ze zakte met het mes in haar had in elkaar op de grond.
Ze moest heel hard huilen,
kon ze maar gewoon met iemand van leven ruilen.
Ze stond op,
pakte een envelop.
En schreef,
dit is de laatste keer dat ik jullie ruzie beleef.
Ze ging slapen bij die gedachten,
ze hoefde ook niet op antwoord te wachten.
Want die had ze al gerkegen,
en dat was haar laatste zegen.
Ik had dat lijstje,
en ik was ook dit meisje..