ween niet om mijn dood
ween niet om mijn dood
ween niet om mijn dood,
het is slechts mijn pijn die is gestorven
wie ik was
dat zie je nog
in het zweven van de meeuwen
boven de mij zo geliefde grijze zee
(hun vrijheid was ook de mijne)
in de kleuren van een rode herfst
de rust wanneer de dag weer geboren wordt
ween niet om mijn dood
het is niet mijn liefde die is gestorven
hoe groot die was
dat voel je nog
in het strelen van de wind
door je haren, over je huid
(alsof mijn hand je zachtjes lieft)
wanneer de zon je hele zijn verwarmt
de regen jouw tranen huilt als de zijne
ween niet om mijn dood
het is niet ik die is gestorven
wie ik was
dat zie je nog
in het schuiven van de wolken
in het stille van een witte wereld
in rode paddenstoelen
de bloesems van een nieuwe lente
het weidse onder een zon die sterft
ween niet om mijn dood
maar zie me
in die liefde van een eerste kus tussen hem en haar
(het voelt als de mijne)
in die lach om een kindermond
bij het schaduwspel van het
flakkerende kaarsje op mijn graf
ween niet om mijn dood
het is niet ik die is gestorven
ik ben er nog
mocht je me ooit nog willen vinden
Reacties op ‘ween niet om mijn dood’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!