Zij

het was in het cafe op de vlakte
dat ik je mijn vertrouwen gaf
in een moment van zwakte
je was zo leuk, zo heerlijk maf
dat ik naar je vriendschap snakte

we hadden hetzelfde ritme
van denken en doen
dreven op dezelfde getijden
we waren beide wild toen
te jong om verlies te lijden

en wat eerst gewoon aardig was
werd een passie die nooit genas
onze gedachten haakten in elkaar
als schakels van een keten

twee zielen op de dool
die elkaars honger blusten
het sop namen met de kool
geluk trokken op houten fusten

maar altijd stond zij tussen ons in
de vrouw die zich in je had vastgebeten!!!!!
ze siste als een wraakgodin
sloeg een gat in ons geweten

tot op een dag mijn weerstand brak
en ik naar buiten beende
ga niet, zei je
maar ik ging
en hoorde hoe je weende