Ga een dagje met me mee en leer me beter kennen

Je zegt tegen me dat je me kent, maar dat is niet zo.
Leer me kennen en ga een dagje met me mee.

Vroeg m'n bed uit en vrolijk maar moe met mijn hondje spelen.
We komen op school en ik ben zo blij.
Ik ben vrolijk, ik maak lol, ik maak grappen.
Mijn vriendinnen die zo aardig zijn, die me steunen, die me denken te kennen.
Je denkt: “Ik zei toch dat je zo was? Ik ken je echt wel hoor!”

Maar als we thuis komen wordt elk deeltje van dat idee vernietigt.
Ik kom thuis en er staat een hondje op me te wachten die door het dollen heen is, maar verder niemand.
Ik kijk opgelucht de kamer rond, blij dat ik alleen ben, alleen met mijn lieve drukke Robby.
En dan komt waar je bang voor was, ik ben niet wie ik lijk.
Ik sjok naar boven, smijt mijn schooltas in een hoek en stort me huilend op mijn bed.
De schooldag is voorbij, ik kan weer mezelf zijn.
Daar lig ik een tijd te huilen op mijn bed.
Ik weet niet hoe lang het is.
Het lijken uren, maar blijken tientallen minuten die langzaam voortkruipen.
Als ik eindelijk even rust voel pak ik mijn laptop en mijn hond.
Ik druk Robby krachtig toch teder tegen me aan.
Ik start mijn laptop en schrijf een gedicht.
Een gedicht als deze, om mijn gevoelens te uiten.

De uren kruipen rustig voort terwijl ik weer in mijn o zo vertrouwde put ben beland.
Uren lig ik te huilen, te denken, te denken dat ik dit niet overleef, niet haal, dat het me niet lukt.
Ik wil weg! Weg van hier! Weg van mezelf! Weg van iedereen!
Alleen die kleine Robby, die lieve kleine Robby, die kan ik niet verlaten.
Ik moet hier blijven voor hem, voor mijn lieve Robby.
Al snapt hij niet wat ik doormaak, wat ik ben, wat ik voel.
Hij houdt van me en dat is wat telt.

Je ziet me lijden, je ziet me huilen, je ziet me denken, denken aan zelfmoord.
Je kende me met masker, maar die tijd is nu voorbij.
Nu jij die ware aard kent van mij.

Ik lig nog langzaam door te snikken tot ik een paar rode lichten zie en een auto hoor.
Snel veeg ik mijn tranen weg, ga recht voor de spiegel staan, lach een paar keer tegen mezelf, kijk mezelf recht in de ogen en zet mijn masker weer op.
Mijn moeder komt binnen en heeft niks door.
Ze weet niet wat ik meemaak, wat ik voel en wat ik denk.
Maar jij weet dat nu wel.
Jij weet wie ik eigenlijk ben.
Je staat op, gaat recht voor me staan, pakt mijn schouders en kijkt me recht in de ogen.
Dan zeg je wat ik de hele tijd vreesde, maar niet meer verwachtte: “Je komt er wel uit. Het gaat je lukken. Je wordt gelukkig.”
Ik was blij dat je wist wie ik was, maar nu laat ik mijn schouders zakken, richt ik mijn blik naar beneden en denk bij mezelf: “Jij hebt makkelijk praten. Jij kent dit gevoel niet. Jij denkt dat dit over kan gaan. Maar ik weet wel beter. Ik weet dat dat niet zo is. Dit is wie ik was, wie ik ben en wie ik blijf. En niemand verandert dat.”