helemaal alleen,
mijn eigen plekje.
Langs het water,
helemaal alleen.
niemand die mij stoort,
alleen ikzelf en het water.
het is zo vredig en zo mooi,
uren kan ik daar zitten,
starend naar de helder blauwe lucht.
en kijkend naar het klotsende water,
mijn tranen kan ik eindelijk laten gaan,
het is dan net alsof,
het water mijn tranen opvangt.
Want soms wil ik gewoon even,
helemaal alleen zijn.
er zal een tijd komen,
dat ik mijn gevoelens,
op een andere manier laat gaan,
maar tot die tijd,
zal ik altijd langs komen,
of ik er nou wel,
of niet meer kom,'
ook al bestaat het niet meer,
in mijn hart zal het altijd 'mijn plekje' zijn.'~!
Ingezonden door
Geplaatst op
16-02-2011
Geef uw waardering
Op basis van 4 stemmen krijgt dit gedicht 4 van de 5 sterren.Social Media
Tags
Alleenzijn Eigenplekje Onwetendheid. VerdrietReacties op ‘helemaal alleen,’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!